محسن رضایی رزمنده زمان جنگ بود. اما این اندازه از موفقیت و فرماندهی جنگی سنگین و تاریخی و البته افتخار آمیز برایش کافی نبود. وی تصمیم گرفت که به سیاست نیز ورود کند. گویا کناره گیری او از سپاه خلاف نظر امام بود علیرغم این محسن رضایی ترجیح داد وارد سیاست شود. سیاست را با تیم هاشمی شروع کرد و اکنون دبیری مجمع تشخیص به عهده دارد.
سال ها است که برای رسیدن به سمت ریاست جمهوری تلاش می کند و هر بار نا کام تر از گذشته. مانند کروبی که سال هاست برای ریاست جمهوری تلاش می ورزد.
این بار مشایی و تیم احمدی نژاد را رقیب خود می بیند و از طریق خبرگزاری ای که در اختیار دارد (تابناک) سعی می کند فضای خبری جامعه را به ضرر رقیبانش پیش ببرد. اما اشتباه راهبردی وی این شد که برای کوبیدن مشایی به سوی نقد تاریخ ایران رفت. رضایی فراموش کرد که برای مشایی نیز تاریخ ایران ارزش کارکردی دارد نه ذاتی. سیاست مداران از ارزش های ملی و مردمی در جهت کسب رای استفاده می کنند. مشایی با بر آوردی که داشت می دانست می تواند از طریق تاکید بر تاریخ ایران رای بخش زیادی از جامعه به ویژه نسل جوان را به دست آورد.
از این رو به تبلیغ پیرامون تاریخ کشور به ویژه چهره محبوب آن کورش هخامنشی روی آورد. باید بدانیم که تاریخ ایران ملک طلق کسی نیست. تاریخ ایران از آن مردم ایران است. دولت ها و حکومت ها یا جریان های سیاسی نمی توانند تاریخ را به نام خود مصادره کنند. ولی محسن رضایی و تیم وی در تابناک به فعلا به آن اندازه از شعور سیاسی نرسیده اند که بدانند انتقاد از مشایی با نفی و انکار تاریخ ایران ملازمه ندارد. چرا ک تاریخ کشور نه از آن مشایی است نه از آن مورخانی که حتی برایش زحمت کشیده اند.
در حالی که همه کشور های جهان سعی دارند برای میهن خود تاریخ سازی کنند و اگر نشد تاریخ تراشی نمایند، محسن رضایی برای رقابت انتخاباتی اش به جان تاریخ کشور افتاده است. از سلیمی نمین و پورپیرار مثال می آورد و تصور می کند با این ادا ها از مشایی رای خواهد زد. اولا حضور مشایی در انتخابات آتی معلوم نیست و در پرده از ابهام است در ثانی با این رویکرد نه مشایی ضربه می خورد و نه تاریخ ایران، این لکه ننگ بر دامان محسن رضایی و منسوبان او می نشیند.
گروه های تجزیه طلب برای و بمب گذاران عرب برای تان هورا می کشند آقای رضایی شاد باشید با آرای تجزیه طلبان ...
با درود فراوان
هم میهن ارجمندم
من هم این نوشتار سخیف و مشکوک را دیدم، براستی دردآور است چنین فرومایگی، از مسئولین ارکان کشور! براستی کدامین کشور را در جهان می شناسیم که مسئولین رسمی آن به تاریخ و هویت آن اینگونه بتازند؟!
پاینده ایران یکپارچه